علم با عمل است که معنا می یابد  وارزش و اعتباری به عالم می بخشد؛ اما اگر عالم بی عمل بود، هیچ ارزشی ندارد . از همین روست که امام علی(ع) در تشبیه چنین عالمی می  فرماید: عالم بی عمل و فاقد تقوای الهی همچون درخت بی میوه است.( نصایح، ص 252)
آن حضرت(ع) می فرماید با آن که دوزخ جایی بد و بدبویی است و بوی لجن و غذاهای لجنی و بدبو در آن جاست، با این همه بوی برخی از افراد چنان بد است که دوزخیان از دست آنان به فریاد در می آیند. سلیم بن قیس هلالی می گوید: از امام علی علیه السلام شنیدم که می گفت: «وَ الْعُلَمَاءُ عَالِمَانِ عَالِمٌ یَعْمَلُ بِعِلْمِهِ فَهُوَ نَاجٍ وَ عَالِمٌ تَارِکٌ لِعِلْمِهِ فَهُوَ هَالِکٌ إِنَّ أَهْلَ النَّارِ لَیَتَأَذَّوْنَ بِنَتْنِ رِیحِ الْعَالِمِ التَّارِکِ لِعِلْمِهِ وَ إِنَّ أَشَدَّ أَهْلِ النَّارِ نَدَامَةً وَ حَسْرَةً رَجُلٌ دَعَا عَبْداً إِلَی اللَّهِ فَاسْتَجَابَ لَهُ وَ أَطَاعَ اللَّهَ فَأَدْخَلَهُ الْجَنَّةَ وَ عَصَی اللَّهَ الدَّاعِی فَأَدْخَلَهُ النَّارَ بِتَرْکِ عِلْمِهِ وَ اتِّبَاعِهِ هَوَاهُ؛ دانشمندان دو نوعند: یکی عالمی که به علم خود عمل می کند، او نجات یافته است. دیگری عالمی که به علمش عمل نمی کند، او هلاک شده است. همانا اهل آتش از بوی بد عالم بی عمل آزار می بینند و در بین اهل آتش از همه حسرت زده و پشیمان تر کسی است که بنده ای را به خدا می خواند واو می پذیرد و خدا را اطاعت می کند و سپس خداوند او را به بهشت وارد می کند و مبلّغ معصیت کرده، خداوند او را به آتش جهنّم وارد می کند، به دلیل عمل نکردن به علم و متابعت هوای نفس اش.»( مستدرک الوسائل، ج12، ص205؛ الاصول من الکافی، الشیخ الکلینی، چاپ اسلامی، ج1، ص44،)
امام علی (ع) هم چنین می فرماید: در جهنم آسیابی است که می چرخد. نمی پرسید که چه چیز را خورد می کند ؟ پرسیده شد: چه چیز را یا علی ؟ فرمود : اول  عالم و دانشمند معارف دینی که گنهکار بوده و عمل به علمش نمی کرده است...(   نصایح، ص 224)